-
Zespół lęku uogólnionego (będę w tym tekście też nazywać go „GAD” – to skrót od ang. Generalised Anxiety Disorder) to zaburzenie, którego głównymi cechmi są napięcie i zamartwianie się. Poniżej opiszę jego główne cechy, objawy i częstotliwość zachorowania.
- Zespół Lęku Uogólnionego jest zaliczany do zaburzeń lękowych. Jego rozpowszechnienie w danym czasie w populacji wynosi 3%, a w ciągu całego życia zapada na nie około 5% z nas.
- Jeśli chcesz być na bieżąco z artykułami na tej stronie polub moją stronę na facebooku – STREFA INTROSPEKCJI.
Zespół Lęku Uogólnionego: Objawy
Osoby dotknięte tym zaburzeniem mają poczucie, że żyją w ciągłym lęku i napięciu (podobnie jak w zaburzeniach obsesyjno- kompulsyjnych). Nawet, gdy w życiu osób z GAD nie ma w danej chwili większych trudności, napięcie nie znika, oni wciąż są pełni obaw.
Za najbardziej charakterystyczną cechę, która charakteryzuje Zespół Lęku Uogólnionego uważa się zamartwianie się. Niektórzy uważają, że zamartwianie się jest „głównym winowajcą”,, czyli takim sposobem radzenia sobie z lękiem, który go wyolbrzymia – tak powstaje błędne koło i, ostatecznie, zaburzenie. Wg. DSM IV (Amerykańska klasyfikacja zaburzeń psychicznych) to zaburzenie polegające na nadmiernym lęku i zamartwianiu się, które wydaje się nie do opanowania. Inne objawy, które są charakterystyczne dla GAD są typowe dla długotrwałego lęku. Co najmniej cztery na pięć osób z tym zaburzeniem skarży się na te objawy (źródło: Beck, Emery, Greenberg, 1985, str. 87-88, za Psychologia zaburzeń – patrz w bibliografii):
-Niezdolność do odprężenia się
-Napięcie mięśni
-Trudności z koncentracją
Pozostałe typowe objawy to: pobudzenie, nadmierna męczliwość, drażliwość, napięcie mięśni, trudności ze snem.
-
Zespół Lęku Uogólnionego: Niepokój
Uczucie niepokoju u pacjentów z lękiem uogólnionym jest stałe – towarzyszy większość czasu. Kiedy podczas sesji pytam o częstotliwość w ciągu ostatniego pół roku, pacjenci mówią, że przez większość dni towarzyszył im lęk. Jest to przewlekły, ciągły lęk, nie związany z żadnym konkretnym przedmiotem, czy sytuacją – raczej z szeregiem sytuacji – nazywano go lękiem dryfującym. W arachnofobii, człowiek boi się pająków, kiedy znika pająk (lub myśl o nim), lęk słabnie – w GAD jest inaczej, lęk nie jest tak silny, jednak ciągły i nie dotyczy konkretnej rzeczy, czy sytuacji, ale wielu różnych zagrożeń.
O innych zaburzeniach lękowych przeczytasz e tym linku (kliknij)
Możesz skomentować ten artykuł na mojej stronie na facebooku – STREFA INTROSPEKCJI (kliknij tutaj).
Ten artykuł ma charakter wyłącznie edukacyjny i na jego podstawie nie można postawić diagnozy osobie bliskiej, a tym bardziej sobie. Jedyną osobą uprawnioną i kompetentną do postawienia takiego rozpoznania jest lekarz, najlepiej specjalista psychiatra. W toku diagnozy należy wykluczyć wiele innych rozpoznań, co jest procesem bardzo trudnym i wymaga wiedzy i doświadczenia. Jeśli uważasz, że Ciebie dotyczy taki problem – szukaj profesjonalnej pomocy.
Bibliografia:
- 1. Wells A., Terapia poznawcza zaburzeń lękowych. Praktyczny podręcznik i przewodnik po teorii. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków, 2010
- 2. Carson R. C., Butcher J.N., Minęła S., Psychologia zaburzeń, Człowiek we współczesnym świecie., Tom 1. , Gdańskie wydawnictwo psychologiczne s.c., Gdańsk, 2002
- 3. APA. (2000) Diagnostic and statistical manual of mental disorders: DSM-IV-TR. Washington, DC: American Psychiatric Association
Drukuj / PDF
