Zaburzenia snu
Zaburzenia snu należą do jednych z najczęściej występujących zaburzeń w obecnych czasach. Choruje na nie ok. 9 – 15 % ludności, a dalsze 15% skarży się na przemijające zaburzenia snu.
Podczas diagnozy bezsenności ważne jest wykluczenie różnych schorzeń, które mogą dać takie same jak bezsenność objawy.
Wśród tych schorzeń są m. in.: depresja i zaburzenia lękowe, nadużywanie substancji psychoaktywnych, szczególnie alkoholu i leków uspokajających i nasennych, zaburzenia metabolizmu i układu hormonalnego oraz zaburzenia, w których występuje ból.
Jeśli bezsenność nie jest wyłącznie objawem wymienionych schorzeń, można postawić diagnozę bezsenności pierwotnej.
Bezsenność
Bezsenność może występować u ludzi, którzy mają predyspozycje biologiczne do płytkiego i krótkiego snu (złe nawyki – mogą wtedy spotęgować objawy), ale może być także odpowiedzią na stresującą sytuację życiową. Jest także spora grupa ludzi niezadowolonych z jakości snu pomimo braku nieprawidłowości w badaniach snu
Leczenie bezsenności zależy przede wszystkim od dobrej diagnozy. Zaburzenia snu występują jako objaw wielu innych zaburzeń. Leczenie w takich przypadkach nie powinno dotyczyć bezsenności, ale zaburzeń, które ją powodują.
Do tych zaburzeń można zaliczyć wymienione wcześniej choroby o podłożu somatycznym, psychicznym.
Jeśli nie można stwierdzić żadnej z powyższych chorób, można zdiagnozować u danej osoby bezsenność pierwotną i tylko taką bezsenność można leczyć przy użyciu psychoterapii. Diagnozy powinien dokonać wyłącznie lekarz, najlepiej psychiatra.
Terapia poznawczo-behawioralna trwa około osiem do dziesięciu sesji i zawiera techniki dotyczące nawyków snu, techniki poznawcze, pracę z negatywnymi przekonaniami pacjenta, utrudniającymi sen oraz trening relaksacji.
Skuteczność terapii poznawczo – behawioralnej w leczeniu pierwotnej bezsenności była wielokrotnie badana. Wyniki badań wskazują, że terapia ta jest skuteczna w 70 – 80% przypadków.
Drukuj / PDF
